12 apr 2020 କାହାଣୀ
👉_*ଆସନ୍ତୁ ପଢିବା ଆଜିର କାହାଣୀ*_👈
_*👉" ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ କାହାଣୀ "👈*_
*ତାରିଖ : ୧୨/୦୪/୨୦୨୦*
*❀꧁❀꧂❀꧁❀꧂❀꧁❀꧂❀*
_________________________________________
*☘☘🌼🌼🙏🏻✒🙏🏻🌼🌼☘☘
ରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ବିଶାଳ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରି ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗକୁ ଦିଅଁ ସନ୍ଧାନ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଚାରିଜଣ ସନ୍ଧାନୀ ଯୁବକଙ୍କୁ ପ୍ରେରଣ କଲେ । ବିଦ୍ୟାପତି ଯାଇ ବଣ ମୂଲକରେ ଶବର-ରାଜା ବିଶ୍ୱାବସୁଙ୍କ କନ୍ୟା ଲଳିତାଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ ଓ ତାଙ୍କୁ ସେ ବିଭା କଲେ । ପ୍ରତିଦିନ ପ୍ରତ୍ୟୁଷରେ ବିଶ୍ୱାବସୁ କୌଣସି ରହସ୍ୟମୟ ଦିଅଁକୁ ପୂଜିବାକୁ ଯାଉଥିବାର ଜାଣି ବିଦ୍ୟାପତି ମଧ୍ୟ ସେ ଦିଅଁ ଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ଜିଗର କଲେ ।
ରାତିରେ ଲଳିତା ତାଙ୍କ ପିତାଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟାପତିଙ୍କ ଆଗ୍ରହ ବିଷୟରେ ଜଣାଇଲେ । ସବୁକଥା ଶୁଣି ବିଶ୍ୱାବସୁ ଥରେ ତାଙ୍କ କନ୍ୟା ଆଡେ ତୀବ୍ର ଦୃଷ୍ଟିପାତ କରି ଶେଷରେ ସେ ନୀରବ ରହିଲେ ।
କିନ୍ତୁ ସେ ଲଳିତା ତ ଆଉ ଏତେ ସହଜରେ ଛାଡିବା ଝିଅ ନୁହଁନ୍ତି । ଲଳିତା ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ “ବାପା, ମୁଁ ତ ତୁମର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ । ତୁମେ ଯେବେ ଅଥର୍ବ ବା ଅସୁସ୍ଥ ହେବ, ସେତେବେଳକୁ ପୁଣି ଦିଅଁ କିଏ ପୂଜିବେ? ବିଦ୍ୟାପତି ତ? ତେବେ ଆଜିଠାରୁ ତାଙ୍କୁ ସବୁ ଦେଖାଇଦେଲେ କ’ଣ ବା କ୍ଷତି?”
ବିଶ୍ୱାବସୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ “ଝିଅ, ତୁ ଭାବୁଛୁ ତୋ ସ୍ୱାମୀ କ’ଣ ସବୁଦିନ ଆମ ପାଖରେ ଏହି ବଣରେ ରହିବେ?”
ତା’ପରେ ଲଳିତା ଉତ୍ତର ଦେଲେ “ବାପା! ତୁମଠୁଁ ସେ ପିତାର ସ୍ନେହ ପାଇଲେ ଓ ତୁମେ ବି ତାଙ୍କୁ ପୁରା ବିଶ୍ୱାସ କରୁଛ ବୋଲି ଜାଣିଲେ ସେ ଏଠି ନ ରହିବେ କିଆଁ ?”
ବିଶ୍ୱାବସୁ ଟିକିଏ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲେ, “ତୁ ଯାହା କହ ନା କାହିଁକି, ସେ ଭିନ୍ନ ସଂସ୍କୃତି ଓ ବାତାବରଣର ଲୋକ । ସେ ଯାହାହେଉ ପଛକେ, ତୋ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଅବଶ୍ୟ ପୂରଣ କରିବି – ।”
କିନ୍ତୁ ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜଣେ ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ଭାବରେ ପୂଜାର ଦାୟିତ୍ୱ ନ ନେଇଛି, ସେଯାଏଁ ସେ ଗୋପନ ଗୁମ୍ଫାର ସନ୍ଧାନ ସେ ଜାଣିବା କଥା ନୁହେଁ । ବିଶ୍ୱାବସୁ ଏ ନିୟମ ଭଙ୍ଗ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନଥିଲେ । ତେଣୁ ବିଦ୍ୟାପତିଙ୍କ ଆଖିରେ କନା ବାନ୍ଧି ତାଙ୍କୁ ସେଠାକୁ ନେବାର ପ୍ରସ୍ତାବ ହେଲା । ବିଦ୍ୟାପତି ସେଥିରେ ସମ୍ମତ ହେଲେ ।
ତା’ପରଦିନ ପ୍ରତ୍ୟୁଷରେ ବିଦ୍ୟାପତି ସେହି ରହସ୍ୟମୟ ଦିଅଁଙ୍କ ସନ୍ଧାନରେ ଯିବା ନିମନ୍ତେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲେ । ତାଙ୍କ ଆଖିରେ ପଟି ବାନ୍ଧି ଦିଆଗଲା । ବିଶ୍ୱାବସୁ ତାଙ୍କ ହାତ ଧରି ବାଟ କଢାଇ ନେଇଗଲେ । ବିଶ୍ୱାବସୁ ତଥା ଲଳିତାଙ୍କ ଅଜ୍ଞାତସାରରେ ବିଦ୍ୟାପତି ମୁଠିଏ ସୋରିଷ ଧରି ଯାଇଥାନ୍ତି । ବାଟ ଚାଲିଲା ବେଳେ ସେ ସେଥିରୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ବୁଣି ଚାଲିଥାନ୍ତି ।
“ବାପା! ଏଥର ମୁଣ୍ଡ ଅବନତ କର । ଆମେ ଗୁମ୍ଫାରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛୁଁ ।” ଏହା କହି ବିଦ୍ୟାପତିଙ୍କୁ ଭିତରକୁ ନେଇଯାଇ ବିଶ୍ୱାବସୁ ତାଙ୍କ ଆଖିରୁ ପଟି ଖୋଲିଦେଲେ ।
ସେ ଅନ୍ଧକାର ପ୍ରତି ତାଙ୍କ ଆଖି ଅଭ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଯିବା ବେଳକୁ ବିଦ୍ୟାପତି ଦେଖିଲେ, ଗୁମ୍ଫାର ଗୋଟିଏ କୋଣରେ ଖଣ୍ଡିତ ବଡ ପଥର ଉପରେ ବିଶ୍ୱାବସୁ ଫୁଲ ଥୋଉଛନ୍ତି । ହଠାତ୍ ବିଦ୍ୟାପତିଙ୍କ ଆଖି ଝଲସି ଉଠିଲା । ସେ ଦେଖିଲେ ଏକ ନୀଳ ଆଲୋକର ଝଲକ – ତହିଁ ଭିତରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ।
ବିଶ୍ୱାବସୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ “କ’ଣ ହେଲା, ବାପା?” ବିଦ୍ୟାପତି ଆତ୍ମସମ୍ବରଣ କରି କହିଲେ, “ନା, ପିତା, କିଛି ହୋଇନାହିଁ ।”
ବିଶ୍ୱାବସୁ ତ କମ୍ କଥା କହୁଥାନ୍ତି । ସୁତରାଂ ସେ ଆଉ କିଛି ପଚାରିଲେ ନାହିଁ । ପୁଣି ବିଦ୍ୟାପତିଙ୍କ ଆଖିରେ ପଟି ବନ୍ଧା ହେଲା ଓ ବିଶ୍ୱାବସୁ ତାଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରେଇ ନେଇ ଆସିଲେ ।
ଏଣେ ଲଳିତା ତ ଗଭୀର ଆଗ୍ରହରେ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରୁଥିଲେ । ପତିଙ୍କୁ ଦେଖି ସେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, “କ’ଣ ଦେଖିଲ?”
ବିଦ୍ୟାପତି କହିଲେ “ଏମିତି କିଛି ନୁହେଁ! ଗୋଟାଏ ସନ୍ତସନ୍ତିଆ ଅନ୍ଧାର ଗୁମ୍ଫା ଭିତରେ କ’ଣ ବା ଅଦ୍ଭୁତ ଚିଜ ଥାଇପାରେ!” ତାଙ୍କର ଯେଉଁ ଅପୂର୍ବ ଅନୁଭୂତି ହୋଇଥିଲା, ସେକଥା ସେ ଲଳିତାଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଲୁଚାଇ ରଖିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । ଏହା କମ୍ ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ବିଶେଷ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଯଥାର୍ଥ ରୂପେ ସାଧନ କରିବାକୁ ହେଲେ ଏଭଳି ଯନ୍ତ୍ରଣା ହୁଏତ ଅନିର୍ବାଯ୍ୟ । ମହାରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଯେଉଁ ଗୁରୁ ଦାୟିତ୍ୱ ଅର୍ପଣ କରିଥିଲେ, ତାହା ତୁଲାଇବା ଅବସରରେହିଁ ସେ ଲଳିତାଙ୍କୁ ପାଇଥିଲେ । ଲଳିତାଙ୍କୁ ପାଇ ସେ ଦାୟିତ୍ୱରେ ତୃଟି କଲେ ଚଳିବ କି?
କିନ୍ତୁ ଲଳିତାଙ୍କଠୁଁ ତାଙ୍କ ଅଭିଜ୍ଞତା ଗୋପନ ରଖିବାରେହିଁ ଯଦି କଥା ଛିଣ୍ଡନ୍ତା, ତା’ହେଲେ ଚିନ୍ତାର ବିଶେଷ ହେତୁ ନଥିଲା । ଅସଲ କଥା ଆହୁରି ବହୁତ ଅଧିକ ଗୁରୁତର । ସେ ଗୁମ୍ଫାରେ ଯାହା ଦେଖିଲେ, ତାହା ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ବିଭୂତି ବୋଲି ସେ ବୁଝିଥିଲେ । ମହାରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନ ସାର୍ଥକ କରିବାକୁ ହେଲେ ଗୁମ୍ଫାରୁ ସେ ଅଲୌକିକ ଦ୍ରବ୍ୟ ସମ୍ପଦ ଧରି ତାଙ୍କୁ ଚାଲିଯିବାକୁ ହେବ । ତାହା ଏକ ଦିଗରେ ତାଙ୍କ କର୍ତ୍ତବ୍ୟନିଷ୍ଠାର ପରିଚୟ ହେବ ଠିକ୍, କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ଦିଗରେ ହେବ ବିଶ୍ୱାବସୁ ତଥା ଲଳିତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଜଘନ୍ୟ ବିଶ୍ୱାସଘାତକତା ।
ସେ ନିଜକୁ ବୁଝାଇଲେ: ବିଶ୍ୱାବସୁ ମୋତେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ କ’ଣ ଆଖିରେ ପଟି ବାନ୍ଧି ଗୁମ୍ଫାକୁ କେବେବି ନେଇ ଯାଇଥାନ୍ତେ? ଯିଏ ବିଶ୍ୱାସ କରେ ନାହିଁ, ତାହା ପ୍ରତି ବିଶ୍ୱାସଘାତକତାର ପ୍ରଶ୍ନ ପୁଣି ଉଠୁଛି କିପରି? ଏଠି ଖାଲି କିଏ କାହାକୁ ବୁଦ୍ଧି କୌଶଳରେ ବଳିଯିବ, ସେଇଟାହିଁ ମୂଳ ପ୍ରଶ୍ନ! ତା’ଛଡା ଭଗବାନଙ୍କର ଯଦି ଇଚ୍ଛା ଥାଏ ମୋ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହେବାକୁ ତେବେ ମୁଁ ଏଥିରେ ନିଶ୍ଚୟ କୃତକାର୍ଯ୍ୟ ହେବି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତ ଏସବୁ କିଛି ମୋ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ କରୁନାହିଁ । ହୁଏତ ସମୟ ଆସିଛି ଯେତେବେଳେ କି ଭଗବାନ ନିଜେ ପ୍ରକଟ ହେବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଯାହା ଇଚ୍ଛା ।
କିନ୍ତୁ ଯୁକ୍ତିରେ କ’ଣ ମନବୋଧ ହୁଏ? ବିଦ୍ୟାପତି ରାତି ରାତି ଧରି ନିଦରେ ଶୋଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ । ଦିନବେଳେ ବି ସେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ରହୁଥାନ୍ତି । ତାଙ୍କର କ’ଣ ହୋଇଛି, ଲଳିତା ମଧ୍ୟ ତାହା ଠଉରାଇ ପାରୁ ନଥାନ୍ତି । ଜଣେ ଶବରକନ୍ୟାକୁ ବିଭା ହୋଇ ସେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଛନ୍ତି? ନା ରାଜାଙ୍କ ଦରବାରରେ ସମସ୍ତ ସୁଖ ସ୍ୱାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟରୁ ବଂଚିତ ହୋଇ ସେ କାତର ହେଉଛନ୍ତି?
ଅବଶେଷରେ ଦିନେ ବିଦ୍ୟାପତି କହିଲେ “ଏହା ସୁଖ ସ୍ୱାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟ କଥା ନୁହେଁ, ଲଳିତା, ମୋ ପ୍ରିୟ ପରିଜନଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଯୋଗୁଁ ମୁଁ ବିମର୍ଷ ବୋଧ କରୁଛି । କେତେଦିନ ହେଲା ଘର ଛାଡି ସେ ଆସିଲେଣି । ମୋର କ’ଣ ହେଲା, ସେକଥା ସେମାନେ ଜାଣି ନପାରି କେତେ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଅନୁଭବ କରୁଥିବେ । ମୁଁ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଦୂର କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ କି? କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ଛାଡି ଚାଲିଯିବା ବି କମ୍ ଦୁଃଖର କଥା ନୁହେଁ । ତୁମକୁ ନେବି ବା କିପରି? ସେ ସମାଜ ଅଲଗା । ସେମାନଙ୍କ ଚଳଣି ଅଲଗା । ସେମାନେ ଯେପରି ସନ୍ଦେହ ଓ କୌତୁହଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟିରେ ତୁମ ଆଡେ ଅନାଇବେ, ସେଥିରେ ତୁମକୁ ଅସ୍ୱସ୍ତି ଲାଗିବ ।”
ଲଳିତା ବେଦନା ପୂର୍ଣ୍ଣ କଣ୍ଠରେ କହିଲେ “ଯିଏ ଯେଉଁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଅନାଉ ନା କାହିଁକି, ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମ ଦୃଷ୍ଟିରେ କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ନ ହୋଇଛି, ସେ ଯାଏଁ ମୋତେ ଅସ୍ୱସ୍ତି ଲାଗିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ଅକ୍ଳେଶରେ ସେଠାରେ ରହିପାରିବି । କିନ୍ତୁ…କିନ୍ତୁ ମୋ ବାପାଙ୍କୁ ଦେଖିବ କିଏ? ତାଙ୍କୁ ଛାଡି ମୁଁ କିପରି ଯିବି?”
ବିଦ୍ୟାପତି କହିଲେ “ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ଛାଡି ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଆଉ ତାଛଡା ଯିବାବି ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ମୋତେ ଯଦି ଅନୁମତି ଦେବ, ତେବେ ମୁଁ ଯାଇ ପୁଣି ଲେଉଟି ଆସିବି ।”
ବିଦ୍ୟାପତି ଉତ୍ତର ଦେଲେ “କିପରି ଲେଉଟି ନ ଆସିବି ଲଳିତା? ତୁମେ ଯେ ମୋତେ ଏଠାରେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବ? ତୁମକୁ ଛାଡି ମୁଁ କ’ଣ ଆଉ କୋଉଠି ରହିପାରିବି କି?”
ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଲଳିତାଙ୍କ ଆଖି ଛଳ ଛଳ ହୋଇଗଲା । ସେ କହିଲେ, “ତେବେ ଯାଅ । ତୁମେ ତୁମ ପିତା ମାତାଙ୍କୁ କହିବ – କେବେ ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ଲାଭ କରିବି, ସେହି ଦିନକୁ ମୁଁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଛି ।”
ବିଦ୍ୟାପତି ଘରକୁ ଯିବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି, ସେକଥା ବିଶ୍ୱାବସୁଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଦିଆଗଲା । ଏଣୁ ବିଶ୍ୱାବସୁ ତାଙ୍କ ସହ ଅନେକ ଉପହାର ପଠାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲେ । କିନ୍ତୁ ବିଦ୍ୟାପତି କହିଲେ, “ବର୍ତ୍ତମାନ ନୁହେଁ । ଯେତେବେଳେ ଲଳିତା ମୋ ସହ ଯିବେ, ଠିକ୍ ସେତେବେଳେ ଏସବୁ ମୁଁ ନେଇଯିବି । ପ୍ରଥମେ ମୋ ପିତାମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ମୁଁ ମୋ ବିବାହ ସମ୍ବାଦ ଜଣାଏଁ ।”
ଏଥିରେ ବିଶ୍ୱାବସୁ ସମ୍ମତ ହେଲେ । ସେ ବିଦ୍ୟାପତିଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ଘୋଡା ସଜ କଲେ ।
ସେତେବେଳେ ତ ବର୍ଷା ଋତୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ । ଦିନେ ବିଦ୍ୟାପତି ବିଶ୍ୱାବସୁ ଓ ଲଳିତାଙ୍କ ନିକଟରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଘୋଡା ଚଢି ସେଠାରୁ ପ୍ରସ୍ଥାନ କଲେ ।
ସେମାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିର ଅନ୍ତରାଳକୁ ଯାଇ ସେ ତଳକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ । ପ୍ରଥମ ବର୍ଷା ପରେ ପରେ ସେ ପକାଇଥିବା ସୋରିଷରୁ କଅଁଳା ପତ୍ର ବାହାରିଛି । ସେସବୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ଗୁମ୍ଫା ଆଡେ ଅଗ୍ରସର ହେବାକୁ ତାଙ୍କୁ ଆଉ କିଛି ବିଶେଷ ଅସୁବିଧା ହେଲା ନାହିଁ । ଯଥା ସମୟରେ ସେ ଯାଇ ଗୁମ୍ଫା ଆଗରେ ପହଁଚିଲେ । ଗୁମ୍ଫାର ଦ୍ୱାର ପଥର ଖଣ୍ଡ ଦ୍ୱାରା ବନ୍ଦ କରା ହୋଇଥିଲା । ସତର୍କ ଭାବରେ ବିଦ୍ୟାପତି ତାହା ଘୁଂଚାଇଲେ ।
ଗୁମ୍ଫା ଭିତରେ, ଦିବ୍ୟ ବାତାବରଣରେ ସେ ବିହ୍ୱଳ ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲେ । ତା’ପରେ ସେ କହିଲେ, “ହେ ଭଗବାନ! ମୋର ଅର୍ନ୍ତପ୍ରେରଣା ଅନୁସାରେ ମୁଁ କାମ କରୁଛି । ସମୟ ଆସିଛି, ଯେତେବେଳେ କି ଏ ଗୋପନ ଦିବ୍ୟସତା ପ୍ରଘଟ ହେବା ଦରକାର । ତେଣୁ ମୁଁ ଏହାକୁ ନେଇ ଯାଉଛି । ଯଦି ମୁଁ କିଛି ଭୁଲ୍ କରିଥିବି, ତେବେ, ହେ ଭଗବାନ୍! ମୋତେ କ୍ଷମା କର!”
*ବିଶେଷ ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ :- କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଞ୍ଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ କେବଳ କଳ୍ପନା ଭାବଧାରା ଦ୍ୱାରାହିଁ ପ୍ରତିବେସିତ। ଯଦି କୌଣସି କାହାଣୀରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆଧାର ନଥାଏ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍। ଅନ୍ୟ କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଞ୍ଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେଗୁଡିକ ଜାତି, ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ, ତର୍କ ହୀନତା, ଧର୍ମ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ପ୍ରଚାର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଲିଖିତ ଧୁର୍ତ୍ତ ଗପ ତେଣୁ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଯଦି କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିର କାଳ୍ପନିକସ୍ତର ବାସ୍ତବିକତା ସହ ମେଳନଖାଏ ଏଵଂ ଅନ୍ଧବିସ୍ଵାଶର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଅଜ୍ଞାନତାର ଜନନୀ ହୁଏ ତେବେ ଏହାକୁ ମାନସିକ ବିକୃତତା କୁହାଯାଏ ।*
*ମୋ କଥାଟି ସରିଲା, ଫୁଲ ଗଛଟି ମରିଲା ।*
*(ପୁଣି ଆସନ୍ତା କାଲି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଗପ ନେଇ ଆସିବି .....ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଅ ସମସ୍ତେ!)*
*☘🌸🌼🙏🏻ଶୁଭ ରାତ୍ରୀ🙏🏻🌼🌸☘*
=========================
Comments
Post a Comment