୧୧ ଜୁଲାଇ ୨୦୨୦ କାହାଣୀ
🌼 *ଗପ ଟିଏ... 🌛ଜହ୍ନମାମୁଁ ପୃଷ୍ଠାରୁ* 🌼
🍭 *ବଳ ଓ ତେଜ* 🍭
ଗୋବିନ୍ଦପୁରର ଜମିଦାର ଥରେ ତାଙ୍କ ଗୁମାସ୍ତାଙ୍କ ସହ କୌଣସି ଏକ ଦୂର ଗ୍ରାମରୁ ଫେରୁଥାନ୍ତି । ବାଟରେ ଗୋଟିଏ ଆମ୍ବ ବଗିଚା ପଡିଲା । ସେ ବାଟରେ ସେ ଜମିଦାର ତ ପୂର୍ବରୁ କେବେବି ଆସି ନଥିଲେ । ବଗିଚା ଆଡେ ଅନାଇ ସେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଦଣ୍ଡେ ଠିଆ ହୋଇଗଲେ । ସବୁ ଗଛରେ ଆମ୍ବ ଫଳିଥାଏ । ସେସବୁର ପରିମାଣ ପ୍ରଚୁର । ଏସବୁ ଦେଖି ଜମିଦାର କହିଲେ, “ବାଃ, କେଡେ ଚମତ୍କାର ଆମ୍ବ ବଗିଚା!”
ଏହି କଥାରେ ତାଙ୍କ ଗୁମାସ୍ତା ହସିଲେ ଓ କହିଲେ, “ଏଭଳି ଆମ୍ବ ବଗିଚା କ’ଣ କୌଣସି ସାଧାରଣ ଲୋକର ସମ୍ପତ୍ତି ହୋଇପାରେ? ଏହା ନିଶ୍ଚୟ କୌଣସି ରାଜା ଜମିଦାରଙ୍କର ହୋଇଥିବ ପରା!”
ଜମିଦାର କହିଲେ, “ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେଇଆ ଅନୁମାନ କରୁଥିଲି । ଏ ବିରାଟ ଆମ୍ବ ବଗିଚା ସତରେ କାହାର? ମାଲିକର ଘର ନିଶ୍ଚୟ ଏହି ଗାଁରେ ହୋଇଥିବ । ନହେଲେ ତ ସବୁ ଲୁଟତରାଜ ହୋଇଯା’ନ୍ତା । ଗଛରେ ଏତେ ଫଳ କାହୁଁ ରହନ୍ତା!”
ଗୁମାସ୍ତା କହିଲେ, “ହଜୁର! ଏ ବଗିଚା ଆପଣଙ୍କର । ଆପଣ ତ କେବେ ଏଆଡେ ଆସି ନାହାଁନ୍ତି, ଜାଣିବେ ବା କିପରି?”
ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ଜମିଦାର ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲେ “ସତେ? ଓଃ ହୋ, ଏଇ ଗାଁର ନାମ ପରା ଦେବଳା । ମୁଁ ଜାଣେ ଦେବଳାରେ ଆମର ଆମ୍ବ ବଗିଚା ଅଛି । ତେବେ ବାପା ସବୁ ବୁଝୁଥିଲେ । ତାଙ୍କ ପରେ ମୁଁ ଥରେ ଆସି ଦେଖିଯିବି ବୋଲି ଆଉ ଆସି ନାହିଁ ।”
ଗୁମାସ୍ତା ନିଜ ମତ ରଖିବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ “ଆମ୍ବଗଛ ପାଇଁ ଏଠାକାର ମାଟି ଅତି ଉର୍ବର ବୋଲି ଜଣାଗଲା ।”
ଜମିଦାର ପଚାରିଲେ “ଆଛା, ତାହେଲେ ଏପରି କଥା! କିନ୍ତୁ ଏପରି ଫଳ ଭରା ଉଦ୍ୟାନକୁ କେହି ଜଗିବାକୁ ନାହିଁ, ଏହା କିପରି କଥା?”
“ହଜୁର, ଏ ଗାଁର ଦାମୋଦର ନାମକ ଯୁବକକୁ ମୁଁ ଏ ବଗିଚାର ତତ୍ତ୍ୱାବଧାରକ ରୂପେ ନିଯୁକ୍ତ କରିଛି । ସେ ଯେପରି ସାଧୁ, ଠିକ୍ ସେହିପରି ସଜାଗ । ତେଣୁ ଆମର ଭୟ କରିବାର କୌଣସି କାରଣ ହିଁ ନାହିଁ ।” ଗୁମାସ୍ତା ଏତକ କହିଲେ ।
ଜମିଦାର କହିଲେ “ଭୟ ନାହିଁ? କାହିଁ ତମର ସେ ଦାମୋଦର? ବର୍ତ୍ତମାନ ବି ତ ଯେ କୌଣସି ଲୋକ ଆମ୍ବ ଚୋରି କରିନେଇ ଯାଇପାରେ!”
ଗୁମାସ୍ତା ଏ କଥାର ସିଧାସଳଖ ଉତ୍ତର ଦେଇ ନପାରି ସେ ଖାଲି ଏତିକି କହିଲେ ଯେ, “ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଅତି ଜରୁରୀ କାମରେ ଦାମୋଦର କୁଆଡେ ଯାଇଥିବ । କିନ୍ତୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ କିଛି ଗୋଟେ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଯିବା ଉଚିତ୍ ଥିଲା ।”
ଏହା କହିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗୁମାସ୍ତା ଏଣେ ତେଣେ ଅନାଇଲେ । ହଠାତ୍ ତାଙ୍କ ଆଖି ଜଣେ ବୁଢୀ ଉପରେ ପଡିଲା । ସେ ବୁଢୀଟି ଗୋଟାଏ ଗଛ ମୂଳରେ ବସି ଏମାନଙ୍କୁ ଅନାଇଥାଏ ।
ଏଭଳି ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ସେ ଗୁମାସ୍ତା ଉତ୍ସାହିତ ହୋଇ କହିଲେ “ଦେଖୁଛନ୍ତି ହଜୁର? ସେ ବୁଢୀ ଦାମୋଦରର ମା ଅଟେ । ମୁଁ ଠିକ୍ ଅନୁମାନ କରିଥିଲି । ଦାମୋଦର ବଗିଚା ଛାଡି ଯୁଆଡେ ଗଲେ ବି ବଗିଚା ଉପରେ ଆଖି ରଖିବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ସେ ନିଶ୍ଚୟ କରି ଯାଇଥିବ ।”
“ଗୁମାସ୍ତା ବାବୁ! ଏ ବୁଢୀ କି ଆଖି ରଖିବ? ଏହାକୁ ପୁଣି ଡରିବ ବା କିଏ? ଇଏ କ’ଣ କାହାକୁ ବାଧା ଦେଇ ପାରିବ?” ଜମିଦାର ଏହା କହି ସେ ବୁଢୀ ଆଡେ ଅଗ୍ରସର ହେଲେ । ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ଖୁବ୍ ତୀକ୍ଷ୍ନ ଶିଙ୍ଘ ଥିବା ଗୋଟାଏ ବଳଦ ତାଙ୍କ ପାଖଦେଇ ଚାଲିଗଲା ।
ଏସବୁ ଦେଖି ଜମିଦାର ସେ ବୁଢୀକୁ ପଚାରିଲେ, “ମାଉସୀ, ଏ ବଳଦ କ’ଣ ବିନ୍ଧେ?”
ତତ୍ପରେ ସେ ବୁଢୀ ଉତ୍ତର ଦେଲା, “ପୁଅ ସେ କାହାକୁ ବିନ୍ଧିଦେବ କି ନାହିଁ ତା ତ ମୁଁ କହିପାରିବି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏ ତା’ ଅଧିକାରରେ ଯେତିକି ଜମି ଅଛି, କେବଳ ସେଇଥିରୁହିଁ ସେ ଘାସ ଖାଏ । ଅନ୍ୟ କାହା ଜମିରେ ପଶି ସେ ମୋଟେ ଘାସ ଖାଏ ନାହିଁ । କ’ଣ ପୁଅ ମୋ କଥା ବୁଝୁଛୁଟି?”
ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ସେ ଜମିଦାର କାବା ହୋଇଗଲେ । ସେ ଏଥର ଏ ବୁଢୀ କଥାର ମର୍ମ ବୁଝିଲେ । ବୁଢୀ ସେମାନେ ମନ୍ଦ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ବଗିଚା ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛନ୍ତି ବୋଲି ସନ୍ଦେହ କରି ଏକଥା କହିଛି । ବୁଢୀ ଚେତାଇ ଦେଲା କି ଅନଧିକାର ପ୍ରବେଶ ମୋଟେ ଭଲ ନୁହେଁ । ଅନ୍ୟର ସମ୍ପତ୍ତି ଉପରେ ଲୋଭ କରିବା ଭଲ ନୁହେଁ ।
ଜମିଦାର ବଗିଚା ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସିବା ବେଳେ ଗୁମାସ୍ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ବାସ୍ତବିକ, ଖାଲି ଦେହର ବଳ ଦେଇ ଯେ କିଛି ଜିନିଷ ରକ୍ଷା କରାହୁଏ, ତାହା ନୁହେଁ, ଶବ୍ଦର ବଳ ବି କିଛି କମ୍ ନୁହେଁ । ନିଜର ତେଜ ଦେହର ବଳଠୁଁ ବି ଯଥେଷ୍ଟ ବେଶି କାମ ଦେଇ ପାରେ । ଏ ବୁଢୀର ତେଜ ଅଛି ।”
“ହଁ, ତା’ଛଡା ଦାମୋଦରକୁ ଏଠିକା ଲୋକେ ଖୁବ୍ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବି କରନ୍ତି । ତା’ ହେପାଜତରେ ଥିବା ବଗିଚାର କେହି କେବେବି ଏତେ ସହଜରେ କ୍ଷତି କରିବ ନାହିଁ ।” ଗୁମାସ୍ତା ଏହା କହିଲେ ।
ଏଥୁଅନ୍ତେ ସେ ଦୁହେଁ ବଗିଚା ବାହାରେ ଯାଇ ଦାମୋଦରକୁ ଭେଟିଲେ । ଦାମୋଦର ଦେଖିବା କ୍ଷଣି ସେମାନଙ୍କୁ ଓଳିଗି ହେଲା । ଏହାପରେ ଜମିଦାର ତାକୁ କିଛି ଟଙ୍କା ଦେଇ କହିଲେ, “ଏତକ ରଖ ତମେ ତମ ଗାଁ ପାଇଁ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବ ।”🙏
Nares
Comments
Post a Comment