୧୨ ଜୁନ ୨୦୨୦ କାହାଣୀ

💐 *ଗପ ଟିଏ...🌙ଜହ୍ନମାମୁଁ  ପୃଷ୍ଠାରୁ* 💐

🍭 *ହାରଜିତ୍* 🍭

ସୀତାପୁରରେ ସୀତାରାମଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ଯେ କୌଣସି ଯୁକ୍ତିତର୍କ, ଇତ୍ୟାଦିରେ ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହରାଇ ଦେଇ ପାରିବେ, କିନ୍ତୁ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ଯେ ସେହି ଗ୍ରାମର ରାଜାରାମ ଜିଦ୍ଖୋର୍ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତିତର୍କରେ ଯାହାକୁ ହେଲେ ବି ସେ ହରାଇ ଦେଇ ପାରିବ ।

                ଦିନେ ସୀତାରାମ ଓ ରାଜାରାମ କ୍ଷେତ ବାଡି ଦେଖିବାକୁ ଯାଇ ପରସ୍ପରକୁ ଭେଟିଲେ । କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ତର୍କ କରିବା ପାଇଁ ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ସୀତାରାମ କହିଲେ, “ପ୍ରତ୍ୟହ ତୁମ ଛେଳି ଯେ କ୍ଷେତରେ ପଶି ଫସଲ ଖାଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ କିଛି ଟଙ୍କା ଦେବାକୁ ହେବ ।”

                ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରାଜାରାମ କହିଲେ “ପଶୁ ତ ଘାସ ଚରନ୍ତି ବା ପତ୍ର ଖାଆନ୍ତି । ତୁମ ଜମିରେ ତ ଏହି ଦୁଇଟିହିଁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମ ଅଭିଯୋଗର କୌଣସି ଅର୍ଥ ନାହିଁ ।”

                ସୀତାରାମ ପୁଣି କହିଲେ, “ହେଇ ଦେଖ ସେଠାରେ ପଶୁମାନେ ଘାସ ଚରୁଛନ୍ତି ।” ରାଜରାମ ବି ଦେଖିଲେ କେତୋଟି ଗାଈ ଘାସ ଚରୁଛନ୍ତି ।

                ରାଜାରାମ କହିଲେ, “ପଶୁଅର୍ଥ ମୁଁ ଛେଳି କଥା କହୁଛି । ଆମେ ତ ଛେଳିମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରୁଥିଲେ । ହେଲେ ସେଠାରେ ତ ଗାଈ ଚରୁଛନ୍ତି ।”

                ସୀତାରାମ ଯିଦି କରି କହିଲେ, “ମୋ ସହିତ ଆସ ତୁମକୁ ମୁଁ ଛେଳି ମଧ୍ୟ ଦେଖାଇ ଦେବି;” ଦୁହେଁ କିଛିଦୂର ଗଲେ, ଗାଈମାନଙ୍କ ପଛରେ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଛେଳି ଥିଲା । ସୀତାରାମ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କହିଲେ, “ଦେଖିଲ, ସେଠି ଗୋଟାଏ ଛେଳି, ସେ ଚରିବାକୁ ଆସିଛି ନା ନାହିଁ?”

                ରାଜାରାମ କହିଲେ, “ତମେ କେମିତି ଜାଣିଲ ଯେ ସେ କ’ଣ ପାଇଁ ଆସିଛି । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ମୋ ନିଜ ଆଖିରେ ସେସବୁ ନ ଦେଖିଛି, ମୁଁ କାହା କଥାରେ ପରତେ ସୁଧା ଯିବି ନାହିଁ ।”

                ତହୁଁ ସୀତାରାମ କହିଲେ, “ଠିକ୍ ଅଛି । ତୁମେ ନିଜେହିଁ ନିଜ ଆଖିରେ ଦେଖ ।” ଏତିକି କହି ସେ ଛେଳି ପାଖକୁ ଯାଇ ତାକୁ ବାଇଗଣ ଓ କାକୁଡିଗଛ ପାଖକୁ ଅଡେଇନେଲେ । ଛେଳି ଆରାମ୍ରେ ଚରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏଥର ସୀତାରାମ ଗର୍ବସହକାରେ ପଚାରିଲେ, “ଏବେ କୁହ ତ କ’ଣ ଦେଖୁଛ?”

                ରାଜାରାମ କହିଲେ, “ମୁଁ ତ ମୋ ଛେଳିମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ କହୁଥିଲି । ଏଇଟା ତ ମୋ ଛେଳି ନୁହେଁ ।”

ସେମାନେ ଏପରି କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଥିବା ବେଳେ ରାଜାରାମଙ୍କ ଚାକର ସେଇପଟେ ଛେଳିମାନଙ୍କୁ ଅଡାଇ ନେଉଥିଲା । ସୀତାରାମ ତୁରନ୍ତ କହିଲେ, “ଏବେ ମହାଶୟ କୁହ ତ, ଯେଉଁ ଛେଳି ଗୁଡିକ ଯାଉଛନ୍ତି, ସେଗୁଡିକ ତୁମର ନା ନୁହେଁ?”

                ରାଜାରାମ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲେ, “ହଁ, ସେମାନେ ସବୁ ମୋହରି ଛେଳି ।” ତା’ପରେ ସୀତାରାମ ସେ ଚାକରକୁ ଡାକି କହିଲେ, “ଆରେ ହେ ଦାମା, ଟିକିଏ କହିଦେ ତ, ଏହି ଛେଳିମାନେ କାକୁଡି, ବାଇଗଣ ଇତ୍ୟାଦି ଗଛର ପତ୍ର ଖାଇବେ ନା ନାହିଁ?”

                ଚାକର କହିଲା, “କାହିଁକି ଖାଇବେ ନାହିଁ । ଛେଳି କପାପତ୍ର ଛଡା ଆଉ ସବୁ ପତ୍ର ଖାଇବେ ।”

                ସୀତାରାମ ଚାକରକୁ କହିଲେ “ଆଚ୍ଛା ବାବା ଥରେ ଖୁଆଇ ଦେଖାଇ ଦେ ତ । ତୋ ମୁନିବ ନିଜେ ଦେଖିବେ ।” ନିଜର ଗଛ ନଷ୍ଟ ହେବା ପ୍ରତି ସେ ଆଦୌ ଖାତିର କଲେ ନାହିଁ । କାରଣ ସେ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କୁ ଦେଖାଇବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ କି ସେ ତାକୁ ହରାଇଛନ୍ତି ।

ଚାକର ପରିବା ଗଛ ଆଡକୁ ଛେଳିମାନଙ୍କୁ ଅଡାଇ ନେଲା । ଛେଳିମାନେ ବଡ ଆନନ୍ଦରେ ଲାଙ୍ଗୁଳ ହଲାଇ ଚରିଗଲେ । ସେତେବେଳେ ସୀତାରାମ ଭାବିଲେ ତାଙ୍କର ଜିତ୍ । ବଡ ଉତ୍ସାହରେ ତାଳି ବଜାଇ ସେ କହିଲେ, “ଦେଖ ରାଜାରାମ । ନିଜ ଆଖିରେ ଏସବୁ ଘଟଣା ତମେ ଭଲକରି ଦେଖିନିଅ । ଏହାଠାରୁ ଅଧିକ ପ୍ରମାଣ ଆଉ କ’ଣ ଆବଶ୍ୟକ?”

ରାଜାରାମ କହିଲେ, “ମୁଁ ତ କାହିଁ ସେପଟକୁ ଚାହୁଁନାହିଁ?”

ସୀତାରାମ କହିଲେ, “ତେବେ ମାନୁଛ ତ ମୋର ଅଭିଯୋଗ ଠିକ୍?”

ରାଜାରାମ କହିଲେ, “କିପରି ମାନିବି? ମୁଁ ଆରମ୍ଭରୁ କହିଛି ଯେ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ମୋ ନିଜ ଆଖିରେ ନ ଦେଖିଛି, ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମାନିବାର କୌଣସି ପ୍ରଶ୍ନହିଁ ଉଠୁନାହିଁ ।”

ତାଙ୍କର ଏପ୍ରକାର ଉତ୍ତରରୁ ସୀତାରାମ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଗଲେ ସେ ସତ କଥା କହୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ମନେ ମନେ ହାରିଯାଇ ଚୁପ୍ ରହିଗଲେ ।🙏