୧୮ ଅଗଷ୍ଟ ୨୦୨୦ କାହାଣୀ

🌷 *ଗପ ଟିଏ...🌙ଜହ୍ନମାମୁଁ  ପୃଷ୍ଠାରୁ* 🌷

💥 *ଉଗ୍ରସେନଙ୍କ ଜଡିବୁଟି* 💥

ପୂର୍ବକାଳରେ ଚନ୍ଦନପୁର ନାମକ ଏକ ବଡ ଗ୍ରାମରେ ଉଗ୍ରସେନ ନାମକ ବଡ ବୀର ରହୁଥିଲେ । ତାଙ୍କ ସହିତ ତରବାରୀ ଚାଳନାରେ ସମକକ୍ଷ ଆଉ କେହିବି ଯୋଦ୍ଧା ନଥିଲେ । କେତେ ବୀର ତାଙ୍କ ସହ ଲଢିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଶେଷରେ ସେମାନେ ହାରିଯାଇଛନ୍ତି ।

                ସେହି ଗ୍ରାମରେ ମହାନନ୍ଦ ନାମକ ଜଣେ ଯୁବକ ଥିଲେ । ତାଙ୍କର ପିଲା ଦିନଠାରୁ ତରବାରୀ ଚାଳନାରେ ସର୍ବୋତ୍ତମ ଦକ୍ଷ ବ୍ୟକ୍ତି ହେବାପାଇଁ ଅଭିପ୍ସା ଥିଲା । ସେ ଅନେକ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ତରବାରୀ ଚାଳନା ଓ ତାହାର ସୂକ୍ଷ୍ମ କୌଶଳମାନ ଶିଖିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସେ କୌଣସି ବୀରଙ୍କୁ ହରାଇ ପାରି ନଥିଲେ । ସର୍ବଦା ନିଜେହିଁ ହାରିଯାଉଥିଲେ ।

                ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତିରେ ଜଣେ ବୈରାଗୀ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ମୋତେ ଯିଏ ପେଟ ପୁରାଇ ଖୁଆଇବ ମୁଁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲେ ତାହାର ଯେ କୌଣସି ଇଚ୍ଛାକୁ ନିଶ୍ଚୟ ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବି । ତାଙ୍କର ଏହି କଥାକୁ କେହିବି ଆଦୌ ଧ୍ୟାନ ଦେଲେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମହାନନ୍ଦ କହିଲେ, “ଆପଣଙ୍କୁ ପେଟଭରା ନଖୋଇଲେ କ’ଣ ମଣିଷର ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବନାହିଁ?”

                ତା’ର ଏକଥା ଶୁଣି ବୈରାଗୀ କହିଲେ, “ରୁଚିକର ଫଳ ଦେଉଥିବା ବୃକ୍ଷ ପାଇଁ ପାଣି ଦରକାର । ସେହି ପାଣି ମନୁଷ୍ୟ ଦେବ । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଆଉ ନିଜେ ଫଳ ଉପୁଜାଇ ପାରିବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ପାଣି ଦେଇ ଗଛ ମାଧ୍ୟମରେ ଫଳ ଫଳାଇବାକୁ ହେବ । ମଣିଷମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭଲମଣିଷ ମାନେ ଠିକ୍ ଫୁଲଗଛ ପରି । ମୁଁହିଁ ସ୍ୱୟଂ ସେହିପରି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ ।”

                ଏହାପରେ ମହାନନ୍ଦ ବୈରାଗୀଙ୍କୁ ପେଟ ଭରି ଖୁଆଇଲେ । ଏବଂ ନିଜର ଗୋପନ ଇଚ୍ଛା ତାଙ୍କ ଆଗରେ ପ୍ରକାଶ କଲେ । ବୈରାଗୀ ତାଙ୍କ ଝୁଲାମୁଣିରୁ କିଛି ବୁଟି ବାହାର କରି ମହାନନ୍ଦଙ୍କ ହାତରେ ଦେଇ କହିଲେ, “ଏହିଟିକୁ ନିଅ । ଏହାକୁ ଚୋବାଇ ଖାଇ ନିଅ । ଦେଖିବ ତୁମେ କିଛି ନୂତନ ଶକ୍ତି ଭିତରେ ଲାଭ କରିବ । ତା’ପରେ ତୁମକୁ କେହି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ହରାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ଜଣେ ବଡ ବୀରକୁ ହରାଇବ । ତା’ପରେ ସମସ୍ତିଙ୍କୁ ଅତି ସହଜରେ ହରାଇ ଦେଇ ପାରିବ ।”

                ମହାନନ୍ଦ ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲେ, “ଉଗ୍ରସେନଙ୍କଠାରୁ ବଳି ଆଉ ବଡ ବୀର କେହିବି ନାହିଁ । ଯଦି ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ହରାଇଦିଏ ତ ତେବେ ଆଉ କୌଣସି ବୀର ମୋତେ ହରାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ହରାଇବା କ’ଣ ସମ୍ଭବ?”

                ବୈରାଗୀ ମହାନନ୍ଦଙ୍କର ସନ୍ଦେହକୁ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ କହିଲେ, “ଯଦି ନିଜ ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ହରାଇବ, ତେବେ ସେ ଆଉ କେବେ ମଧ୍ୟ ତୁମ ସହିତ ଲଢିବାକୁ ଚାହିଁବେ ନାହିଁ । କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଲୋଭିତ କରି ବା ଯେ କୌଣସି ଉପାୟ ଅବଲମ୍ବନ କରି ତାଙ୍କୁ ଥରେ ହରାଇଲେ, ପରେ ତାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ବୀର ତୁମ ପାଖରେ ହାରିବେ । କିନ୍ତୁ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ ଆହ୍ୱାନ କରି ଯଦି ତୁମେ ହାରିଯିବ ତେବେ ଏହି ବୁଟି କୌଣସି କାମ କରିବ ନାହିଁ । ଅର୍ଥାତ୍ ଏହା ନିରର୍ଥକ ବୋଲି ପ୍ରମାଣିତ ହେବ ।”

                ମହାନନ୍ଦ କହିଲେ, “ମୁଁ ତ କାହିଁ ଭାବିପାରୁ ନାହିଁ ଯେ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ହରାଇ ପାରିଲେ, ମୁଁ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ବୀରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ହରାଇ ପାରିବି ।”

                ତାଙ୍କ କଥାରେ ବୈରାଗୀ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲେ, “ଔଷଧ ବା ବରଦାନ ଏ ଦୁଇଟିର ସଫଳତା କେବଳ ବିଶ୍ୱାସ ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର କରେ । ଅବିଶ୍ୱାସ ରହିଲେ ତ ତାହା ଆଦୌ କାମ ଦେବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଏଇ ଥରକ ପାଇଁ ବିଜୟ ଲାଭ କଲେ, ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ବଢିବ । ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ନୂତନ ଶକ୍ତି ଆସିବା ସେହି ଆତ୍ମ ବିଶ୍ୱାସ ଯୋଗୁଁ ଏହା ବୁଝି ତୁମେ କାମ କରିବ । ଫଳରେ ତୁମେହିଁ ସର୍ବଦା ବିଜୟୀ ହେବ ।

ମହାନନ୍ଦ ବୈରାଗୀଙ୍କର ବୁଟିକୁ ଚୋବାଇ ଖାଇଦେଲେ; ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମନ ମଧ୍ୟରେ ନୂତନ ଉତ୍ସାହ ଭରି ଗଲା; ସେ ତରବାରୀ ନେଇ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କ ପାଖକୁ ଧାଇଁଲେ । ବାଟରେ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ସହିତ ତାଙ୍କର ଦେଖା ହେଲା । ସେ କହିଲେ, “ତୁମକୁ ଦେଖିଲେ ମନେହୁଏ ତୁମେ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧରେ ଆହ୍ୱାନ କରିବାକୁ ଯାଉଛ । ତୁମେ କ’ଣ ଜାଣ ନାହିଁ କି ତାଙ୍କୁ ହରାଇବା ପାଇଁ ବୋଧହୁଏ ଏହି ପୃଥିବୀରେ କେହି ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି ।”

ମହାନନ୍ଦ କହିଲେ, “କେବଳ ଥରେ, ଥରେ ମାତ୍ର ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ହରାଇବାକୁ ଚାହେଁ, ଅବଶ୍ୟ ତା’ପରେ ମୋତେ କେହି ମଧ୍ୟ ହରାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।”

ଦୃଢସ୍ୱରରେ ମହାନନ୍ଦ ଏକଥା କହିବାରୁ ବୃଦ୍ଧ ହଠାତ୍ ଚକିତ ହୋଇଗଲେ । ସେ ତାଙ୍କଠାରୁ ସବୁକଥା ଶୁଣିବା ପରେ କହିଲେ, “ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଥରେ ମାତ୍ର ହରାଇବା କ’ଣ ସହଜ ଭାବିଛ? କେବଳ ମୁଁହିଁ ତାଙ୍କର ଭଲମନ୍ଦ ଜାଣେ । ତୁମେ ଯଦି ମୋତେ ଏକ ହଜାର ମୁଦ୍ରା ଦେବ, ତେବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଅସ୍ତ୍ରଚାଳନାରେ ଏପରି ଶିକ୍ଷା ଦେବି ଯେ ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କୁ ହରାଇ ପାରିବ ।”

ମହାନନ୍ଦ ସନ୍ଦେହ ପ୍ରକାଶ କରି ପଚାରିଲେ “ଯଦି ତୁମ କଥା ସତ ନ ହୁଏ ତେବେ?

ତା’ପରେ ସେ ବୃଦ୍ଧ କହିଲେ “ତେବେ ତୁମେ ମୋତେ ହଜାର ମୁଦ୍ରା ଦେବ ନାହିଁ, ମୁଁ ବରଂ ତୁମକୁ ଏକ ହଜାର ମୁଦ୍ରା ଦେବି ।”

ତଥାପି ମଧ୍ୟ ମହାନନ୍ଦଙ୍କ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ରହିବାରୁ ବୃଦ୍ଧ ନିଜର କହିଥିବା କଥାକୁ ଲେଖି ସେଥିରେ ଦସ୍ତଖତ କରିଦେଲେ । ଏଥର ମହାନନ୍ଦଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ହୋଇଗଲା ଏବଂ ସେ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ପାଖରେ ତରବାରୀଚାଳନା ଅଧିକ ଭଲ ଭାବରେ ଶିଖିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ମହାନନ୍ଦ ଜାଣି ନଥିଲେ କି ସେଥିରେ କିଛି ରହସ୍ୟ ରହିଛି । କଥା ହେଲା କ’ଣ କି ଏଣେ ଉଗ୍ରସେନ କେତେ ଦିନ ଧରି ଭାବୁଥିଲେ କି ସଦାବେଳେ ତ ତାଙ୍କର ବିଜୟ ହେଉଛି, ଥରେ ହାରିଯାଇ ପରାଜୟର ଅନୁଭୂତି ହେଲେ କିପରି ହୁଅନ୍ତା । ଏହି ବିଷୟଟି ଥରେ ସେ ସେହି ବୃଦ୍ଧଙ୍କୁ କହିଥିଲେ । ଏବଂ ପୁଣି କହିଥିଲେ ଯେ ସେ ଜଣେ ଯୋଗ୍ୟବ୍ୟକ୍ତି ପାଖରେ ହାରିବା ଉଚିତ୍ । ସେପରି ଯୋଗ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ଖୋଜି ବାହାର କରିବାର ଦାଇତ୍ତ୍ଵ ଉଗ୍ରସେନ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ଉପରେ ସମର୍ପଣ କରିଥିଲେ । ବୃଦ୍ଧ କିଛିଦିନ ଧରି ଯୋଗ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ଖୋଜି ଖୋଜି ଶେଷରେ ବୈରାଗୀଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବୁଟିପ୍ରାପ୍ତ ମହାନନ୍ଦଙ୍କୁହିଁ ପାଇଲେ । ସପ୍ତାହକ ପରେ ମହାନନ୍ଦ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଆହ୍ୱାନ କଲେ । ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ ଦୁହିଁଙ୍କର ଘମାଘୋଟ ଯୁଦ୍ଧ ହେଲା । ବୁଟିର ପ୍ରଭାବରେ ହେଉ ବା ବିଶ୍ୱାସ ଯୋଗୁଁ ହେଉ, ମହାନନ୍ଦ ଯୁଦ୍ଧରେ ବିଜୟୀ ହେଲେ, ସେଦିନର ଯୁଦ୍ଧରେ ମହାନନ୍ଦ ନିଜର କୌଶଳ ଦେଖାଇଲେ, ଉଗ୍ରସେନ ମଧ୍ୟ ସେହିସବୁ କୌଶଳର ଭୂୟସୀ ପ୍ରଶଂସା କଲେ । ଦିନକ ମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ମହାବୀର ବୋଲି କହିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଲୋକମାନେ ତାଙ୍କ ସହିତ କଥା କହିବା ପାଇଁ ଧାଇଁଲେ । ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ ଓ ପ୍ରଶଂସା କଲେ । ସର୍ତ୍ତ ଅନୁସାରେ ମହାନନ୍ଦ ବୃଦ୍ଧଙ୍କୁ ହଜାରେ ମୁଦ୍ରା ଦେଲେ ।

ଏହି ଖବର ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଅନ୍ୟସ୍ଥାନରେ ବୀରମାନେ ଖଣ୍ଡାଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ଚନ୍ଦନପୁର ଆସିଲେ । ସେମାନେ ତ ପୂର୍ବରୁ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କ ପାଖରେ ହାରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ଜାଣିଥିଲେ କି ଖଡ୍ଗଚାଳନା କୌଶଳରେ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ କେହିବି ଜିତି ପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେମାନେ କହିଲେ ଯେ ଏବେ ବୟସ ହେଲାଣି; ତେଣୁ ହୁଏତ ତାଙ୍କର ବଳହାନୀ ହେଲାଣି ଓ କେବଳ ସେଇଥିପାଇଁ ମହାନନ୍ଦ ଜିତିଗଲେ ।

ସେମାନଙ୍କର ଇଚ୍ଛାଥାଏ ଯେ ଥରେ ହେଉ ପଛେ ଯେମିତି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ସେ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ହରାନ୍ତେ । ଏଣିକି ସେମାନେ ଭାବିଲେଣି ଯେ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ହରାଇବା ସମ୍ଭବ । ତେଣୁ ସେମାନେ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧର ଆହ୍ୱାନ ଦେବାରେ ଲାଗିଲେ । ଉଗ୍ରସେନ ସେମାନଙ୍କ କଥାକୁ ମୋଟେ ଖାତିର୍ କରୁନଥିଲେ । ଶାନ୍ତ ଭାବରେ ସେ ସେମାନଙ୍କୁ କହିଲେ, “ମୁଁ ପରାଜିତ ହୋଇ ଅସ୍ଥିର ହୋଇ ପଡିଛି । ମୋର ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ କମ୍ ହୋଇଯାଇଛି । ତେଣୁ ମୋତେ ଶାନ୍ତିରେ ରହିବାକୁ ଛାଡିଦିଅ । ଏବେ ଯାଇ ମହାନନ୍ଦ ସହିତ ଲଢେଇ କରି ନିଜର ବଳ ପରାକ୍ରମ ଦେଖାଅ ।”

ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ମହାନନ୍ଦ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରି ଜଣକ ପରେ ଜଣେ ହାରିଗଲେ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବୁଝିପାରିଲେ କି ମହାନନ୍ଦ ଆଉ ପୂର୍ବର ସେହି ମହାନନ୍ଦ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ହେ ପରମାବୀର, ଏହି ଭୂମଣ୍ଡଳରେ ଯଦି କେହି ବୀର ଥାନ୍ତି, ତେବେ ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଉଗ୍ରସେନ । ତୁମେ ତ ତାଙ୍କଠାରୁ ଅଧିକ ବୀରତ୍ୱ ଦେଖାଇ ବଡବୀର ବୋଲି ପ୍ରମାଣିତ ହେଲ । ଏବେ ତୁମର ସମାସ୍କନ୍ଧ ବୀର ଆଉ କେହିବି ନାହିଁ ।”

ସେମାନଙ୍କର ଏଭଳି କଥା ଶୁଣି ମହାନନ୍ଦ ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ । ଏବେ ସେ ଭାବିଲେ ବିଜୟ ଯୋଗୁଁ ମୋର ଉତ୍ସାହ ଦିନକୁ ଦିନ ବଢିଚାଲିଛି ଏବଂ ଉଗ୍ରସେନ ପରାଜୟ ଯୋଗୁଁ ଶିଥିଳ ହୋଇ ପଡିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସାଧାରଣ ବୀରଙ୍କ ସହିତ ମଧ୍ୟ ଲଢାଇ କରିବାକୁ ସେ ଡରୁଛନ୍ତି ।”

ମହାନନ୍ଦ ଭାବିଲେ, “ହୁଏତ ଜନତା ଭାବିବେ କି ମୁଁ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧ ଶକ୍ତିହୀନ ଲୋକକୁ ହରାଇଛି । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ଧାରଣା ମୋ ବିଷୟରେ ଦେବାକୁ ହେଲେ ଉଗ୍ରସେନ ଏବେ ଅନ୍ୟବୀର ମାନଙ୍କୁ ହରାନ୍ତୁ ।”

ଏହି କାର୍ଯ୍ୟକୁ ରୂପ ଦେବାକୁ ସେ ବୃଦ୍ଧଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ ଭିକ୍ଷା କଲେ । ଏକଥା ଶୁଣି ବୃଦ୍ଧ ବଡ ଜୋର୍ରେ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରି କହିଲେ, “ଉଗ୍ରସେନ, ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଲଢିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଚାହଁ ତ ଲଢିପାର ।”

ମହାନନ୍ଦ ସଗର୍ବେ କହିଲେ “ମୁଁ ତ ତାଙ୍କୁ ହରାଇଛି ।” ଏହାର ଉତ୍ତରରେ ସେ ବୃଦ୍ଧ କହିଲେ “ସେ ତ ପରାଜୟର ସ୍ୱାଦ ଚାଖିବାକୁ ଜାଣି ଜାଣି ହାରିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ହରାଇବାକୁ ଆଉ ଚେଷ୍ଟା କରନା ।”

ମହାନନ୍ଦ କହିଲେ “ମୋର ଉତ୍ସାହ ବିଜୟରୁ ଲାଭ ହୋଇଛି । ତାଙ୍କର ନିରୁତ୍ସାହ ପରାଜୟରୁ । ଲଢାଇ ହେଲେ ମୁଁ ଅବଶ୍ୟ ଜିତିବି ।”

ବୃଦ୍ଧ କହିଲେ “ତମେ ଜାଣନାହିଁ କି, ଉଗ୍ରସେନ ତୁମର ବୁଟି ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବୁଟି ଖାଇଛନ୍ତି, ଏହି ପୃଥିବୀରେ ତାଙ୍କୁ କେହିବି ହରାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।”

ତାଙ୍କ ଉତ୍ତର ଶୁଣି ମହାନନ୍ଦ ପଚାରିଲେ, “କ’ଣ ସେହି ବୈରାଗୀ ତାଙ୍କୁ ବି ଔଷଧ ଦେଇଥିଲେ?

ତହୁଁ ସେ ବୃଦ୍ଧ ଜଣକ ଧୀର ଭାବରେ କହିଲେ, “ନାହିଁ । ତୁମେହିଁ ଦେଇଥିଲ । ସମର୍ଥ ଓ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବୀର ଯେବେ ପରାଜିତ ହୁଏ, ସେତେବେଳେ ଘାଏଲ୍ ବାଘ ପରି ସେ ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ଠୁଳ କରି ବିରୋଧୀ ଉପରେ କୁଦି ପଡେ । ଉଗ୍ରସେନ ଖାଇଥିବା ବୁଟି ହେଲା ତୁମ ହାତରେ ହାରିବା । ଏବେ ସେ ଠିକ୍ ଜାଣିପାରିଲେ ଯେ ପରାଜୟ କେତେ ଘୃଣାସ୍ପଦ ବିଷୟ । ସେ ଆଉ କେବେ ମଧ୍ୟ ପରାଜିତ ହେବେ ନାହିଁ ।”

                କିନ୍ତୁ ବିଜୟ ଉନ୍ମାଦରେ ମତ ମହାନନ୍ଦ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଖଡ୍ଗ ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ ଆହ୍ୱାନ କଲେ; ଯୁଦ୍ଧ ହେଲା ଓ ମହାନନ୍ଦ ହାରିଗଲେ ।

                ପ୍ରକୃତ କଥା ହେଲା, ମହାନନ୍ଦ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କର ସମକକ୍ଷ ଯୋଦ୍ଧା ନୁହଁନ୍ତି । ତୁଳନାରେ ସେ ସମର୍ଥ, ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବା କୌଶଳୀ କିଛି ବି ନଥିଲେ । ଏହି ପରାଜୟ ମହାନନ୍ଦଙ୍କୁ ଉତ୍ସାହହୀନ କରିଦେଲା । ସେ ଆଉ କେବେ ମଧ୍ୟ ଲଢାଇ କରିବାକୁ ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଆହ୍ୱାନ କଲେ ନାହିଁ । କାରଣ ସେ ଜାଣିପାରିଲେ ଯେ ନିଜର ଶକ୍ତି ସୀମିତ ।🙏

ନରେଶ