୧୦ ଅଗଷ୍ଟ ୨୦୨୦ କାହାଣୀ

💐 *ଗପ ଟିଏ...🌙ଜହ୍ନମାମୁଁ  ପୃଷ୍ଠାରୁ* 💐

⚛️ *ତାନ୍ତ୍ରିକ* ⚛️

ରାଜଗଡର ରାଜକୁମାରୀ ରୂପମତୀ ଥିଲେ । ସେ ନିଜର ନାମକୁ ସାର୍ଥକ କରିଛନ୍ତି; ସେ ଦେଖିବାକୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ରୂପବତୀ । କିନ୍ତୁ ଏକମାତ୍ର କନ୍ୟା ବୋଲି ଶିଶୁକାଳରୁ ଅତିବେଶି ଆଦର ପାଇ ସେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଛନ୍ତି । ଅତି ଯିଦ୍ଖୋର, ହଠାତ୍ କିଛି ଅବାନ୍ତର କଥା ମନରେ ଆସିଲା ତ ସେ ତାହା ନକରି କେବେବି ଛାଡିବେ ନାହିଁ । ସଖୀଗଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିମଳା ଥିଲା ତାଙ୍କର ଅତି ପ୍ରିୟ ଓ ଘନିଷ୍ଠ । କାହାକୁ କିଛି ନକହି ହଠାତ୍ ବିମଳାକୁ ନେଇ ସେ ଜଙ୍ଗଲକୁ ବୁଲିଯା’ନ୍ତି ।

                ଦିନେ ଜଙ୍ଗଲରେ ବୁଲୁବୁଲୁ ଦୂରରେ ଥିବା ଏକ ଭଗ୍ନଦୁର୍ଗ ତାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହେଲା । ସେ ବିମଳାକୁ କହିଲେ, “ମୁଁ ଥରେ ସେହି ଦୁର୍ଗକୁ ଯାଇ ଦେଖିବି ଯେ ସେଠାରେ କ’ଣ ଅଛି । ତୁ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଚାଲ୍ ।”

                ତାଙ୍କର ଏହି ଅଜବ ଯିଦ୍ ଶୁଣି ବିମଳା କହିଲା, “ରାଜକୁମାରୀ, ଏସବୁ ବାଜେ ଯିଦି ଛାଡି ଦିଅ । ଭଙ୍ଗାରୁଜା ଦୁର୍ଗରେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଅଥବା ଭୂତ ଛଡା ଆଉ କେହିବି ରହନ୍ତି ନାହିଁ ।”

                ଏକଥା ଶୁଣି ରୂପମତୀ କହିଲେ “ତୋ ପରି ଡରୁଆ ଏ ଜଗତରେ ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ତୁ ନଗଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଦିନେ ନା ଦିନେ ଅବଶ୍ୟ ତା’ ଭିତରକୁ ଯିବି ଓ ଦେଖିବି ସେଠାରେ କ’ଣ ଅଛି ।”

                ରାଜାରାଣୀ ଭାବିଲେ, “ଝିଅ ଗେହ୍ଲା ହୋଇ ନଷ୍ଟ ହୋଇଛି । ତା’ର ତ ବିବାହବୟସ ହେଲାଣି, ଏଣିକି ତାକୁ ବିବାହ ଦେଇଦେଲେ ସେ କାଳେ ସୁଧୁରି ଯିବ ।” ଅନେକ ରାଜ୍ୟ ଖୋଜି ଖୋଜି ରାମଗିରିର ଯୁବରାଜ ରତ୍ନସେନଙ୍କ ସହିତ ରୂପମତୀଙ୍କ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ କରିବାକୁ ସେମାନେ ଭାବିଲେ ।

                ରୂପମତୀ ବିବାହ କଥା ଶୁଣି ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲେ, “ତୁମେମାନେ ମୋର ଅନୁମତି ନନେଇ ବିବାହ ଠିକ୍ କରିପକାଇଲ । ଅନ୍ତତଃ ଏତିକି କଥା ମୋତେ ଜଣାଇବା ଉଚିତ୍ ଯେ ସେ ରାଜକୁମାରଙ୍କର ବିଶିଷ୍ଟତା କ’ଣ ଅଛି?”

                ଝିଅକଥା ଶୁଣି ରାଜା କହିଲେ, “ରାମଗିରି ରାଜ୍ୟର ଯୁବରାଜ ରତ୍ନସେନ ଖୁବ୍ ବିଦ୍ୱାନ, ଶିକ୍ଷିତ, ଗୁରୁକୂଳରେ ଶିକ୍ଷା ପାଇଛନ୍ତି । ଦେଖିବାକୁ ସେ ଖୁବ୍ ଭଲ । ନିକଟ ଭବିଷ୍ୟତରେ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ହେବେ ।”

                ରାଜାଙ୍କ କଥାରେ ରୂପମତୀ କହିଲେ, “ସେ ସୁନ୍ଦର, ବିଦ୍ୟାବାନ୍ ପୁଣି ଯୁବରାଜ ତେଣୁ ରାଜା ହେବେ; ଏସବୁ ତ ସହଜ କଥା, ଅନେକ ଯୁବରାଜଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଥିବ । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିଶିଷ୍ଟତା କ’ଣ ଏମିତି ଅଛି ଯେ ମୋ ପାଇଁ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ପସନ୍ଦ କରି ପକାଇଲ? ମୁଁ ଚାହେଁ କୁଆଡେ ପାଣିରେ ବୁଡନ୍ତା ବା ଆକାଶରେ ଉଡନ୍ତା ବା ସେହିପରି କିଛି ବିଶିଷ୍ଟତା ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଥା’ନ୍ତା ।”

                ରାଜା କହିଲେ, “ତୁ ପାଗଳ ହୋଇଗଲୁ ନା କ’ଣ? ନା ତୋ ଉପରେ କେହି ଭୂତ ସବାର ହୋଇଛି? ତୁ ଭଲ କରି ଶୁଣ୍ ଯେ ରତ୍ନସେନଙ୍କ ସହିତହିଁ ତୋର ବିବାହ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ହେବ ।”

                କିଛିଦିନ ପରେ ରତ୍ନସେନ ତାଙ୍କ ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ମିତ୍ର, ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ଧରି ଏହି ରାଜ୍ୟକୁ ଆସିଲେ । ସମସ୍ତେ ଅତିଥି ଭବନରେ ରହିଲେ । ଏଣେ ହଠାତ୍ ରାଜକୁମାରୀ କୁଆଡେ ଚାଲିଗଲେ ଯେ କେଉଁଠାରେ ମିଳୁ ନାହାଁନ୍ତି । ରାଜା ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରି ସୈନ୍ୟ ପଠାଇ ଖୋଜିଲେ । ହେଲେ କେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ସନ୍ଧାନ ମିଳିଲା ନାହିଁ । କେହି ବୁଝି ପାରିଲେ ନାହିଁ ଯେ ଏପରି ସେ କାହିଁକି କଲେ?

କେବଳ ବିମଳା ଜାଣେ ଯିଦ୍ଖୋର୍ ରାଜକୁମାରୀ, ନିଶ୍ଚୟ ବିବାହରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ କୁଆଡେ ପଳାଇଛନ୍ତି । ପଳାଇଛନ୍ତି ଅର୍ଥ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ସେହି ଭଗ୍ନ ଦୁର୍ଗକୁ ହିଁ ଯାଇଥିବେ; କାରଣ ସେଥିପ୍ରତି ତାଙ୍କ ମନରେ ବହୁତ ଆକର୍ଷଣ ଥିଲା । ବିମଳା କାହାକୁ କିଛି ନକହି ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଯାଇ ସେହି ଦୁର୍ଗ ପାଖରେ ପହଁଚିଲା । ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ନକରି କବାଟ ଫାଙ୍କରେ ସେ ଯାହା ଦେଖିଲା ସେଥିରେ ତା’ର ମଥା ଘୁରିଗଲା । ସେ ଦେଖିଲା କୁତ୍ସିତ ରୂପଧାରୀ, ପିଠିରେ କୁଜ ଥିବା ଏକ ବାମନ ବସି ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରୁଛି । ହାତରେ ତା’ର ଛୋଟ ବାଡିଟିଏ । ତା’ ସାମ୍ନାରେ ରୂପମତୀ ବସିଛନ୍ତି । ବାମନ କହି ଚାଲିଥାଏ, “ମୋର ରୂପ ନଥିଲେ କ’ଣ ହେଲା ଗୁଣ ତ ଅଛି । ମୋ ମନ୍ତ୍ର ସାହାଯ୍ୟରେ ପୃଥିବୀରେ ମୁଁ କ’ଣ ବା କରି ନପାରେ? ଏହି ପୋଖରୀରେ ଯେତେ ମାଛ ଅଛନ୍ତି ସେଥିରୁ ଅର୍ଦ୍ଧେକ, ତୋ’ପରି ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ମୋତେ ଦେଖି ଘୃଣା କରିବାରୁ ସେମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ମାଛ କରି ରଖିଛି । ତୋତେ ମଧ୍ୟ ମାଛ କରି ରଖିବି । ସମୟ ଦେଉଛି । ଭାବି ଦେଖ । ମୋତେ ବାହା ନହେଲେ ମାଛ ହୋଇ ରହିବୁ ।”

                ତା’ପରେ ରୂପମତି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲେ, “ଦୁଷ୍ଟ ତାନ୍ତ୍ରିକ, ମୁଁ ମାଛ ହେଲେ ପଛେ ହେବି ମାତ୍ର ତୋ ପରି ଦୁଷ୍ଟ ଓ କୁରୁପ ଲୋକକୁ ମୁଁ ଆଦୌ ବିବାହ କରିବି ନାହିଁ । ମୁଁ ନିଜର ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଓ କୌତୁହଳବଶତଃ ଏଠାକୁ ଆସି ଆଜି ଏପରି ବିପଦରେ ପଡିଲି ।”

                ତାନ୍ତ୍ରିକ କହିଲା “ବିପଦ କ’ଣ । ମୋତେ ବିବାହ କଲେ ରାଜରାଜେଶ୍ୱରୀ ହୋଇ ଅଖଣ୍ଡ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ଭୋଗ କରିବୁ । ଏବେ ମଧ୍ୟ ସମୟ ଅଛି । ମୋତେ ବିବାହ କରିବାକୁ ସ୍ୱୀକୃତ ହୋଇ ଦେଖ ଫଳ କ’ଣ ହେଉଚି ।”

                ରୂପମତୀଙ୍କୁ ବହୁ ପ୍ରକାର ପ୍ରଲୋଭନ ଦେଖାଇ, ଭୟ ଦେଖାଇ ଓ ନାନା ଉପାୟକରି ମଧ୍ୟ ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ମୋଟେ ମନାଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ବାହାରେ ଥାଇ କବାଟ ଫାଙ୍କବାଟେ ବିମଳା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଏହି ସବୁ ଘଟଣା ଦେଖୁଥାଏ । ତା’ପରେ ତାନ୍ତ୍ରିକ କହିଲା, “କୌଣସିମତେ ତୁ ଯେବେ ମୋ କଥାରେ ରାଜି ନ ହେଉଛୁ ତେବେ ତୋର ଭାଗ୍ୟ ଅସ୍ତ ହେଲା ବୋଲି ଜାଣ । ଚଣ୍ଡାଳୁଣୀ, ଗର୍ବିତା, ତୋ ରାଜକୁମାରୀ ପଣିଆ ମୁଁ ଏହିକ୍ଷଣି ଛଡାଉଛି । ତୁ ନିଜକୁ ଏମିତି କ’ଣ ବୋଲି ଭାବିଛୁ କି? ତୁ ତୋ ସାରାଜୀବନ ଏହି ଗରା ଭିତରେ ରହିବୁ ।” ଏତିକି କହି ସେ ହାତରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ବାଡି ଧରି ରାଜକୁମାରୀଙ୍କୁ ତାହା ସ୍ପର୍ଶ କରାଇ କିଛି ମନ୍ତ୍ର ପଢିଲା । ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ରାଜକୁମାରୀ ମାଛଟିଏ ହୋଇ ଭୂଇଁ ଉପରେ ଛଟପଟ ହେଲେ । ତାଙ୍କୁ ଭୂଇଁରୁ ଉଠାଇ ନେଇ ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରୁକରୁ କହିଲା, “ଏବେ ତୁ ତୋ ଗର୍ବର ଫଳ ଭୋଗକର । ଅଧୁନା ଏହି ଗରା ହେଉଛି ତୋର ପୃଥିବୀ ।”

                ରୂପମତୀଙ୍କର ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ବିମଳାର ରକ୍ତ ପାଣି ହୋଇଗଲା ପରି ଲାଗିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ସବୁ ଜାଣିଗଲା ପରେ ମନେ ମନେ ସାହସ ବାନ୍ଧିଲା; ସଖୀ ରୂପମତୀଙ୍କୁ ଯେପରି ହେଲେ ସେ ଉଦ୍ଧାର କରିବ । ତେଣୁ ଟିକିଏ ଚିନ୍ତା କରିବା ପରେ ସେ ଦୁର୍ଗର କବାଟରେ କରାଘାତ କଲା ।

                କବାଟ ଫିଟାଇବାକୁ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ବାମନ ନିଜେ ନିଜେ କହୁଥାଏ, “କିଏ ଏଡେ ଦୁଃସାହସ କରି ଏଠାକୁ ଆସିଛି, ପୁଣି ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରିବାକୁ ବି ଚାହୁଁଛି?” ତା’କଥା ବିମଳା ଶୁଣିପାରୁଥାଏ ।

କବାଟ ଖୋଲିଲା, ବିମଳା କହିଲା, “ଆହେ ଭିଣେଇବାବୁ ମୁଁ ଅନେକ ଦୂରରୁ ଚାଲି ଚାଲି ଆସି ଥକା ହୋଇ ପଡିଛି । ଏଇଠାରେ ରାତ୍ରିରେ ଟିକିଏ ବିଶ୍ରାମ ନେଇ ସକାଳୁ ଉଠି ଚାଲିଯିବି । ମୋତେ କ’ଣ ଏଥିଲାଗି ତୁମେ ଅନୁମତି ଦେବନି?”

ତା’କଥା ଶୁଣି ସେ ବାମନ ତାନ୍ତ୍ରିକ ବିକଟ ହସ ହସି କହିଲା, “ଓ ଏଇ କଥା? ତୁମ ପରି ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀଙ୍କୁ ଅତିଥି ଭାବରେ ପାଇବା ତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭାଗ୍ୟର କଥା । ତେବେ କ’ଣ ତୁମକୁ ଏଠାରେ ଆଦୌ ଭୟ ଲାଗୁନାହିଁ? ଏକୁଟିଆ ସ୍ଥାନରେ ଏତେ ରାତିରେ ତୁମେ ମୋ ପାଖରେ ରହି ପାରିବ ତ? ମୋର ଏଭଳି କୁତ୍ସିତ ରୂପ ଦେଖି ତୁମକୁ କ’ଣ ଟିକିଏ ବି ହେଲେ ଭୟ ଲାଗୁନାହିଁ?”

“ତୁମର ପୁଣି କୁତ୍ସିତ ରୂପ? ଏକଥା କିଏ କହିଲା? ମୋତେ ତ କାହିଁ ସେମିତି କିଛି ଲାଗୁନାହିଁ । ତୁମପରି ହସଖୁସିଆ ମେଳାପୀ ଲୋକଟିଏ ଦେଖିଲେ ନିଜର ପରି ମନେ ହେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ତ ତୁମକୁ ମୁଁ ଭିଣେଇବାବୁ ବୋଲି ଡାକିଲି । ତୁମ ଯୁବକ ଅବସ୍ଥାରେ ତୁମେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ହୋଇ ନଥିବ ।” ଏପରି କଥା କହି ବିମଳା ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକର ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା କଲା ।

ପ୍ରଶଂସାରେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ବାମନ କହିଲା, “ମୋର ବିବାହ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇ ନାହିଁ । ମୋ ମନରେ ଅନେକ ଦିନର ସ୍ୱପ୍ନ ଯେ ମୁଁ ଜଣେ ରାଜକୁମାରୀକୁ ବିବାହ କରନ୍ତି । ଏତେ ଦିନରେ ରାଜକୁମାରୀଟିଏ ପାଇଛି ଯେ ସେ ମୋତେ ବିବାହ କରିବାକୁ ନାରାଜ ହେଉଛି । ତୁମେ ଏବିଷୟରେ କିଛି କରିପାରିବ?”

ବିମଳା କହିଲା “ଆରେ ଇଏ ଗୋଟାଏ କଥା? ମୋ ହାତରେ ଏହି ଯେଉଁ ଅଙ୍ଗରୀୟଟି ଦେଖୁଛ, ଏହା ହୀରାର ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏହା ସାଧାରଣ ନୁହେଁ, ଏଥିରେ ଅସାଧାରଣ ଶକ୍ତି ଅଛି । ଏଥିରେ ଅନ୍ୟର ମନକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଯାଇ ପାରିବ । ତୁମେ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କୁ ଆଣ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଠିକ୍ କରିଦେବି ।”

“ସତରେ? ତୁମର ଏପରି ଶକ୍ତି ଅଛି? ତାହାହେଲେ ତ ଏହା ଅତି ଆନନ୍ଦର କଥା । ମୋର ସ୍ୱପ୍ନ ସଫଳ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ତୁମେ ଏଇଠି ବସିଥାଅ ମୁଁ ଆସୁଛି ।” ଏହା କହି ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଭିତରକୁ ଗଲା । ଇତିମଧ୍ୟରେ ବିମଳା ମାଛରୂପୀ ରୂପମତୀଙ୍କୁ କିଛି କହିଲା । ରୂପମତୀ ଏବେ ସବୁ ବୁଝିପାରିଲେଟି ।

ବାମନ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଆସିଲା । ସେ କହିଲା, “ତୁମେ ଜାଣ, ଏଇ ଗରାରେ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ରାଜକୁମାରୀକୁ ମାଛ ବନାଇ ରଖିଛି । ମୁଁ ତାକୁ ଏଇନା ମଣିଷ କରିଦେବି । ତୁମେ କ’ଣ ତା’ ମନକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଇ ପାରିବ? ଯେପରିକି ସେ ମୋତେ ବିବାହ କରିବାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିବ । ତା’ପରେ ମୁଁ ସେ ରାଜାଙ୍କର ଜ୍ୱାଇଁ ହେବି । ତା’ପରେ ମୁଁ ନିଜେ ଏଇ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ହେବି ।”

ବିମଳା ପଚାରିଲା “ନିଶ୍ଚୟ, ନିଶ୍ଚୟ, ତୁମେହିଁ ଦିନେ ରାଜା ହେବ । କିନ୍ତୁ ରାଜକୁମାରୀ କାହାଁନ୍ତି?”

ତାନ୍ତ୍ରିକ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ନିଜର ବାଡି ସ୍ପର୍ଶ କରି ସେ ଗରାମଧ୍ୟରୁ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କୁ ବାହାର କଲା । ବିମଳା ତାଙ୍କୁ ଟିକିଏ ଆଖି ମାରି ଦେଇ ନିଜର ହୀରାମୁଦି ସ୍ପର୍ଶ କରାଇ କହିଲା, “ତୁମେ ଜାଣ, ଏବେ ତୁମେ ଏହାଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବ?”

ରାଜକୁମାରୀ କହିଲେ “ନିଶ୍ଚୟ ବିବାହ କରିବି । ମୁଁ ତାଙ୍କ ଛଡା ଆଉ କାହାକୁ ବିବାହ କରିବି? ତାଙ୍କୁ ତ ମୁଁ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ସ୍ୱାମୀ ବୋଲି ଭାବି ସାରିଛି ।”

ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ବାମନ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଗଦ୍ଗଦ୍ ହୋଇ ଯାଇ କହିଲା, “କିନ୍ତୁ ଭଉଣୀ, ସେ ତ ତୁମ ହୀରାମୁଦି ପ୍ରଭାବରେ ମୋତେ ବିବାହ କରିବାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରୁଛି । ହେଲେ ପରେ ଏ ମୁଦିର ପ୍ରଭାବ କଟିଗଲେ କ’ଣ ହେବ?”

ବିମଳା କହିଲା “ବିବାହ ସମୟରେ ସେଇଟିକୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଉପହାର ସ୍ୱରୂପ ଦେବି ।”

“ଏବେ ଦେଇଦେଲେ ତ ଖୁବ୍ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା ।” ତାନ୍ତ୍ରିକ ଏହା କହିଲା ଓ ମୁଦି ନେବାକୁ ଆଗେଇ ଆସିଲା । ବିମଳା ବାମନର ହାତ ଧରି ଟାଣି କଚାଡି ଦେଇ ତା’ ହାତରୁ ମନ୍ତ୍ରବାଡି ଛଡାଇ ନେଲା ଓ ତା’ମୁଣ୍ଡରେ ସ୍ପର୍ଶ କରାଇ ତାକୁ ମାଛ କରିଦେଲା । ମାଛ ଛଟପଟ ହୋଇ ପୋଖରୀକୁ ଡେଇଁ ଚାଲିଗଲା ।

ଏଣେ ଏ ଦୁଇ ସଖୀ ମନ୍ତ୍ରବାଡି ଧରି ରାଜପ୍ରାସାଦକୁ ଫେରିଲେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ରାଜାରାଣୀ ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ । ରତ୍ନସେନ କିନ୍ତୁ କହିଲେ, “ଘଟଣାଟିରୁ ଯାହା ଜଣାଗଲା ବିମଳାହିଁ ସାହସୀ ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ । କେବଳ ତା’ରି ଯୋଗୁଁ ରୂପମତୀ ପୁଣି ଆଜି ମଣିଷ ଜୀବନ ପାଇ ପାରିଲେ । ତେଣୁ ଏପରି ଯିଦ୍ଖୋର ଖିଆଲି ଝିଅକୁ ବିବାହ କରି ମୁଁ କାହିଁକି ମୋ ନିଜ ଜୀବନକୁ ଅଯଥା ବିପଦରେ ପକାଇବି? ବିମଳା ତ ତାକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ଆଉ ସର୍ବଦା ପାଖରେ ନଥିବ ।”

ରାଜା କହିଲେ, “ରୂପମତୀ ଓ ବିମଳା ଏ ଦୁହେଁ ପିଲାଦିନରୁ ସାଙ୍ଗ । ରୂପମତୀର ବିବାହ ପରେ ବିମଳା ମଧ୍ୟ ତା’ ସହିତ ତୁମ ଘରକୁ ଯିବ । ତାକୁ ଆମେ ରୂପମତୀ ସହିତ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅନେକ ସଖୀଙ୍କ ସହ ଯୌତୁକ ଦେବା ପାଇଁ ରଖିଛୁ । ତା’ର ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗୁଁ ସେ ରୂପମତୀକୁ ସର୍ବଦା ରକ୍ଷା କରିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସାରାଜୀବନ ତୁମର ସେବା ମଧ୍ୟ କରି ରହିବ ।”

ରାଜା ରାଣୀଙ୍କ କଥାରେ ରତ୍ନସେନ ଖୁସିହେଲେ । ତା’ପରେ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କର ବିବାହ ବଡ ଆଡମ୍ବର ସହକାରେ ଆୟୋଜିତ ହେଲା । ସାରାରାଜ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସବରେ ସମୟ କଟାଇଲେ ।🙏

ନରେଶ