୦୯ ଅଗଷ୍ଟ ୨୦୨୦ କାହାଣୀ

🌺 *ଗପ ଟିଏ...🌙ଜହ୍ନମାମୁଁ  ପୃଷ୍ଠାରୁ* 🌺 

🍭 *ଦୟାବତୀ ଭରତାମ୍ମା* 🍭

ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ଭରତ ପକ୍ଷୀଟିଏ ରହୁଥିଲା । ସେ ସଦାବେଳେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଉପକାର କରେ । ଏମିତି ଭାବରେ ତା’ର ଜୀବନକାଳ କଟିଗଲା ଓ ସେ ମରିଗଲା । ତାର ପୁଣ୍ୟଫଳ ଏତେ ଥିଲା ଯେ ଦେବଲୋକରୁ ବିମାନ ଆସି ତାକୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଗଲେ ।

                ସେଠାରେ ଦେବତାମାନେ ପକ୍ଷୀଟିକୁ ବଡ ଆଦର ଯତ୍ନ କରି କହିଲେ, “ଆମେ ତୁମ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କ’ଣ ବର ମାଗିବ ମାଗିନିଅ ।” ପକ୍ଷୀ କହିଲା, “ଟିକିଏ ପରେ ।”

                ବହୁତ ଦିନ ଧରି ସ୍ୱର୍ଗରେ ରହି ରହି, ଥରେ ତା’ର ପୃଥିବୀ ଉପରକୁ ଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା । ସେ ନିଜର ଇଚ୍ଛା ଦେବତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଉପସ୍ଥାପିତ କଲା । ଦେବତାମାନେ ମିଳିମିଶି ତାକୁ ଏହି ବରଦାନ ଦେଲେ ଯେ ସେ ଯୁଆଡକୁ ଚାହେଁ ଯାଇପାରିବ, ଯାହା ଚାହିଁବ ପାଇ ପାରିବ । ଯେଉଁରୂପ ନେବାକୁ ଚାହିଁବ ନେଇ ପାରିବ ।

                ତା’ପରେ ଛୋଟ ଭରତ ପକ୍ଷୀଟି ଉଡିଉଡି ମର୍ତ୍ତ୍ୟକୁ ଚାଲି ଆସିଲା । ସେଠାରେ ସେ ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅର ରୂପ ନେଇ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ କୁଡିଆ ବନାଇ ରହିଲା । ସେହି ଘରର ଚାରିପାଖରେ ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ସବୁ ଫୁଟିଥାଏ ଓ ପାଖରେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ସରୋବର ଥାଏ ।

                ଦିନେ ଭରତାମ୍ମାକୁ ତା’ର ପିଲା ବେଳର କଥା ମନେ ପଡିଲା । ସେ ସହରକୁ ତା ଅଜା ପାଖକୁ ଯାଇଥାଏ । ସହରର ଜାକଜମକ କଥା ସବୁ ତା’ର ମନେ ପଡିଲା; ଭାବିଲା ସହରକୁ ଯାଇ ଥରେ ତାର ଅଜାକୁ ଦେଖା କରି ଆସିବ ।

                ଦିନେ ସେ ଖିଆପିଆ କରି, ଭଲ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ଘରର ସବୁ ଝରକା କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ତାଲା ଦେଇ ଚାବିଟି ଝରକା ଉପରେ ରଖି ସହରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା ।

                ଠିକ୍ ଏହି ସମୟରେ “ଭରତାମ୍ମା, ଭରତାମ୍ମା” ବୋଲି କିଏ ପଛରୁ ଡାକିଲା । ସେ ବୁଲିପଡି ଦେଖିଲା ଗୋଟିଏ ହରିଣ ଛୁଆ ଦୌଡି ଦୌଡି ଆସି ସେଠାରେ ଠିଆ ହୋଇ ପଡି ଭୟରେ ଥରୁଛି । ଭରତାମ୍ମା ପଚାରିଲା, “କ’ଣ ହେଲା କିରେ । ଡରରେ କାହିଁକି ଥରୁଛୁ?”

                “ଭରତାମ୍ମା, ଆମ ଜଙ୍ଗଲରେ ଶିକାରୀ ଆସିଛି ଯେ ତା ଆଖିରେ ଯେଉଁ ପଶୁ ପଡୁଛି ତାକୁ ସେ ମାରୁଛି । ମୋର ତ ପିଛା କରୁଥିଲା ମୁଁ କୌଣସି ମତେ ଗଛ ବୁଦା ଭିତରେ ଲୁଚି ଲୁଚି ଡିଆଁମାରି ଆସି ଏଠି ପହଁଚିଗଲି ଭାବିଲି ତୁମ ପାଖରେ ନିର୍ଭୟରେ ରହିବି । ମୋତେ ତୁମ ଘରେ ଲୁଚାଇ ରଖି ପାରିବ?”

“ଆରେ ପଚାରୁଛ କ’ଣ? ଚାଲ ଘର ଭିତରକୁ ।” ଏତିକି କହି ସେ ଲୁଚାଇ ଥିବା ଜାଗାରୁ ଚାବିଟି ଆଣି ଘର ଖୋଲି ଦେଲା । ହରିଣ ଛୁଆ ଘର ଭିତରକୁ ଗଲା । ଭରତାମ୍ମା କହିଲା, “ଦେଖ୍ ଘର ପଛପଟ ବଗିଚାରେ ଗଛ ପତ୍ର, ଶାକ୍ସବ୍ଜି ସବୁ ଅଛି । ତୋ ମନ ଭରି ତୁ ଖାଇବୁ ଓ ଘରେ ଥିବୁ । ମୁଁ ଆସୁଛି ।” ତା’ପରେ ଭରତାମ୍ମା ଘରର ବାହାର ପଟ ଝରକା କବାଟ ପୁଣି ବନ୍ଦ କରି, ତାଲା ପକାଇ ଚାବି ଲୁଚାଇ ରଖି ସହର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ବାହାରିଲା ।

ଦୁଇପାଦ ଆଗକୁ ଯାଇଛି, କାହାର କାତର କଣ୍ଠ ଶୁଣି ସେ ପୁଣି ଅଟକି ଗଲା ଓ ପଛକୁ ଚାହିଁଲା । ଦେଖିଲା ବତକଟିଏ ଭୟାର୍ତ କଣ୍ଠରେ ଚିତ୍କାର କରି ତାକୁ ଡାକୁଛି ।

ଭରତାମ୍ମା ପଚାରିଲା “କିରେ ବତକରାଣୀ, ତୋର ପୁଣି କ’ଣ ହେଲା? ତୁ ଏମିତି କାହିଁକି ଦୌଡୁଛୁ?”

“ଭରତାମ୍ମା, ମୁଁ ମୋର ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବଙ୍କ ସହିତ ଏଇ ପୋଖରୀରେ ସ୍ନାନ କରିବାକୁ ଆସିଥିଲି । ମୁଁ ସ୍ନାନ କରୁକରୁ ଏତେ ଖୁସି ହୋଇ ଗଲି ଯେ ପୋଖରୀରୁ ବାହାରି ଆସିବାକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଗଲି । ସେମାନେ ମୋତେ ବହୁତ ଡାକିଲେ ମୁଁ ନଶୁଣିବାରୁ ସେମାନେ ମୋ ଉପରେ ରାଗିକରି ମୋତେ ଛାଡି ଚାଲି ଗଲେ । ମୁଁ ଏବେ ବାଟ ଭୁଲି ଯାଇଛି କ’ଣ କରିବି କହ? କେଉଁଠି ରହିବି? ମୁଁ ପୁଣି କିମିତି ମୋ ପରିବାରର ବତକମାନଙ୍କୁ ପାଇବି? ସେହିକଥା ଭାବି ମୋତେ ବଡ ଅସହାୟ ଲାଗୁଛି ।” ଏତିକି କହି ସେ ପ୍ରାୟ କାନ୍ଦି ପକାଇଲା । ଭରତାମ୍ମା ତାକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ କହିଲା, “ଆରେ ବତକରାଣୀ, ଚିନ୍ତା କାହିଁକି କରୁଛୁ? ମୋ ଘର ପଛରେ ପୋଖରୀଟିଏ ଅଛି । ତୁ ମନ ଖୁସି କରି ସେଇଠି ତ ପହଁରିବୁ । ହରିଣଛୁଆଟିଏ ମଧ୍ୟ ଘରେ ଅଛି । ଦୁହେଁ ସାଥିହୋଇ ଖେଳିବ ତୁମମାନଙ୍କ ଖାଇବାପାଇଁ ମୁଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଜିନିଷ ରଖି ଯିବି । ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କର କିଛିବି ଅସୁବିଧା ହେବନାହିଁ ମୁଁ ଦୁଇତିନି ଦିନରେ ଫେରି ଆସିବେ ଯେ; ମୁଁ ସହରରୁ ଫେରିଲେ ତୋତେ ନେଇ ତୋ ଘରେ ଛାଡି ଆସିବି ।” ଏତିକି କହି ସେ ବତକକୁ ଘର ଭିତରେ ଛାଡି କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଚାବିଟି କବାଟ ଉପରେ କେଉଁଠି ଲୁଚାଇ ସହର ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା । ଏବେ ବେଳ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ବୋଲି ସେ ତରତର ହୋଇ ଚାଲିଲା । ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ପଛରୁ ସେ ଏକ କାତର କଣ୍ଠର ଆବାଜ ପୁଣି ଶୁଣି ପାରିଲା । ପଛକୁ ଚାହିଁ ଦେଖେ ଗୁଣ୍ଡୁଚିଟିଏ ଦୁଃଖି ହୋଇ ବସିଛି । ସେ ପଚାରିଲା “ଭଉଣୀ, ତୋର କ’ଣ ହୋଇଛି? ତୁ କାହିଁକି ଏତେ ଦୁଃଖୀ?”

ଏକଥା ଶୁଣି ଗୁଣ୍ଡୁଚି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା “କ’ଣ ଆଉ କହିବି? ବର୍ଷାଦିନ ପାଇଁ କିଛି ଖାଦ୍ୟ ଜମାଇ ରଖିଥିଲି । ମୁଁ ସେସବୁ ଖାଦ୍ୟ ତକ ଗଛ କୋରଡରେ ସାଇତି ରଖିଥିଲି । ହଠାତ୍ କିଏ ଆସି ସବୁତକ ଚୋରାଇ ନେଇଛି । ଏବେ ମୋ ଘରେ ଖାଇବାକୁ ଦାନାଟିଏ ହେଲେ ନାହିଁ । ମୋର ଏତେଦିନର ପରିଶ୍ରମ ଯାହା ଖାଲି ନଷ୍ଟ ହେଲା ସିନା । କୁହ, ମୁଁ ଏବେ କ’ଣ କରିବି?”

                ଭରତାମ୍ମା ତାକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ କହିଲା, “ଆରେ ପାଗଲୀ, ଏତେ ଟିକିଏ ଛୋଟ କଥା ପାଇଁ ତୁ କାହିଁକି ଏତେ କାନ୍ଦୁଛୁ? ମୋ ଘର ଶସ୍ୟ ଓ ଫଳରେ ଭରା, ଯେତେ ଖାଇବୁ ଖା, ଯେତେ ନବାକଥା ତୁ ନେଇଯା, ହେଲେ ତୁ ଆଉ ଏମିତି କାନ୍ଦନା, ତୁ ଆଜିଠୁ ମୋ ଘରେ ରହିବୁ । ସେଠି ତୋ ସଙ୍ଗେ ଖେଳିବାକୁ ହରିଣ ଛୁଆଟିଏ ଓ ବତକଟିଏ ବି ଅଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ତୁ ଖୁସିରେ ରହିବୁ ।” ତାପରେ ସେ ଗୁଣ୍ଡୁଚିକୁ ନେଇ ଘର ଖୋଲି ତାକୁ ଭିତରେ ରଖିଲା । ଗୁଣ୍ଡୁଚିକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଇସାରିବା ପରେ ତାଲା ବନ୍ଦ କରି ପୁଣି ସେ ସହର ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା ।

                ସେ ତା’ ପିଣ୍ଡାରେ ବସି ବହୁତ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କ’ଣ ସବୁ ଭାବିଲା ତା’ପରେ ତାଲା ନେଇ ଘର ଫିଟାଇଲା । ସହର ଯିବାର ଲୁଗାପଟା ଖୋଲି ନିତିଦିନିଆ ଲୁଗାପଟା ସେ ପିନ୍ଧିଲା । ଆଉ ତାର ସହର ଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା ନାହିଁ । ମନେ ମନେ ସେ ଭାବିଲା, “ଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ଥିବା ଏଇ ଛୋଟ ଛୋଟ ପ୍ରାଣୀ ଗୁଡିକ କେତେପ୍ରକାର କଷ୍ଟ ସହି ମୋର ଆଶ୍ରୟ ଖୋଜୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ଯଦି ମୋ ନିଜ ଖୁସି ପାଇଁ ସହର ଯିବି ତ ତାହେଲେ ଏଠି ଏମାନଙ୍କର ଯତ୍ନ କିଏ ନେବ? ଆଉ ଯଦି ଏଠି ଏମାନେ ଦୁଃଖୀ ରହିବେ ତ ତେବେ ମୋର ଆନନ୍ଦ କ’ଣ ପାଇଁ? କାହା ଯୋଗୁଁ? ମୋର ସହର ଯିବା ଆଉ କିଛିବି ଦରକାର ନାହିଁ ।”

ତା’ପରେ ଭରତାମ୍ମା ସହର ଯିବାକୁ କେବେ ମଧ୍ୟ ଭାବିନାହିଁ । ସେ ସେହି ଜଙ୍ଗଲରେହିଁ ଖୁସିରେ ରହିଥାଏ ।🙏

ନରେଶ